به ‌دلیل نگرانی‌هایی مانند مواجهه با محتوای مضر، افراد سودجو، اطلاعات نادرست و غیره در چند سال گذشته فشارهای زیادی برای افزایش سن دسترسی به اپلیکیشن‌های شبکه‌ های اجتماعی وجود داشته است.
در یک سال گذشته، چندین کشور اروپایی از جمله فرانسه، یونان و دانمارک از پیشنهاد محدود کردن دسترسی کاربران زیر ۱۵ سال به شبکه‌های اجتماعی حمایت کرده‌اند؛ در حالی که اسپانیا پیشنهاد داده که این محدودیت برای افراد زیر ۱۶ سال اعمال شود.
همچنین استرالیا و نیوزیلند نیز در حال اجرای قوانینی هستند که دسترسی به شبکه ‌های اجتماعی را برای افراد بالای ۱۶ سال محدود ‌کند و نروژ نیز در حال تدوین قوانین مخصوص به خود است. تحقیقات فراوانی وجود دارد که نشان می ‌دهد شبکه‌ های اجتماعی می‌ توانند برای نوجوانان و کاربران نه تنها تأثیرپذیر بلکه مضر نیز باشند؛ حتی مطالعاتی که خود این پلتفرم ‌ها انجام داده ‌اند به افزایش خطر برای کاربران جوان اشاره دارند.
چالش اصلی اینجاست که چطور می‌توان این محدودیت ‌ها را اجرایی کرد و چه سیستم‌ ها یی می‌توانند بررسی سن را در مقیاس وسیع ممکن کنند تا دسترسی برابر فراهم شود (پلتفرم‌ های بزرگ از این الزام‌ ها به‌ طور ناعادلانه ‌ای سود نبرند) و واقعاً قابل اجرا باشند (یعنی نوجوانان نتوانند به راحتی آن‌ ها را دور بزنند).
این دقیقاً بزرگ ‌ترین چالش در زمینه ایجاد یک سیستم مؤثر برای بررسی سن است. با وجود تلاش‌ های فراوان، هنوز فرآیند قابل اطمینان و قانونی‌ ای که به عنوان یک مدل استاندارد قابل اجرا باشد در دسترس نیست.
در حال حاضر این موضوع را در بریتانیا شاهد هستیم؛ جایی که قانون جدید “ایمنی آنلاین” (Online Safety Act) به ‌تازگی تصویب شده است.
بر طبق این قانون:
پلتفرم‌ ها موظف هستند از دسترسی کودکان به محتوای مضر و نامتناسب با سن ‌شان جلوگیری کنند و راه‌ های واضح و قابل ‌دسترسی برای گزارش مشکلات آنلاین در اختیار والدین و کودکان قرار دهند.
این موضوع باعث شده تمام پلتفرم‌ های بزرگ مجبور شوند اقدامات خاص خود را برای بررسی سن کاربران و جلوگیری از ورود کاربران کم‌ سن اجرا کنند تا از جریمه‌ های احتمالی در امان بمانند. برخی از این اقدامات شامل روش‌ های جدید تری مانند احراز هویت هنگام استفاده از سلفی ویدئویی هستند و برخی دیگر، ساده ‌تر و ابتدایی‌ ترند؛ اما هیچ‌ کدام در حال حاضر بی ‌نقص نیستند.
به گزارش وب ‌سایت Engadget کاربران اینترنت همین حالا هم این محدویت های سنی را دور می ‌زنند؛ با استفاده ازمواردی از قبیل VPN، ارائه کارت شناسایی جعلی تولید شده توسط چت‌ جی‌ پی ‌تی، یا گرفتن سلفی با کیفیت از شخصیت‌ های بازی‌ های ویدیویی.
بدیهی است که سطح امنیت در پلتفرم ‌ها متفاوت است و از آنجا که هر پلتفرم به ‌طور مستقل عمل می ‌کند و رویکردی خاص برای تطبیق با این قوانین در پیش گرفته، هیچ‌ گونه هماهنگی یا یکنواختی در اجرا یا حفاظت وجود ندارد.
و این همان نقص کلیدی است برای آنکه چنین سیستمی از لحاظ قانونی قابل اجرا باشد، باید سطحی از یک پارچگی و انسجام وجود داشته باشد تا همه ارائه‌ دهندگان در شرایط یکسانی قرار بگیرند.
در حال حاضر نه ‌تنها این سیستم‌ ها مؤثر نیستند، بلکه از دید قانونی نیز کارآمد محسوب نمی ‌شوند؛ چون یک پلتفرم می‌ تواند ادعا کند که بابت تخلفات جریمه شده؛ در حالی که دیگران با روش‌ های ضعیف ‌تر بدون جریمه باقی مانده‌ اند!
مثل این می‌ ماند که بگوییم کمربند ایمنی برای خودروسازها اجباری است، اما هیچ استانداردی برای تعریف “کمربند ایمنی” ارائه ندهیم. در این صورت، هر خودروساز راه‌ حل خاص خود را ارائه می ‌دهد؛ بعضی مؤثر، بعضی مثل یک طناب و قلاب روی صندلی! بنابراین باید یک استاندارد صنعتی برای احراز هویت سنی وجود داشته باشد. در غیر این صورت تمام این اقدامات فقط جنبه تبلیغاتی خواهند داشت و تأثیر واقعی چندانی ندارد.